เมื่อคืน ประมาณเกือบตีสอง ม่อนโทร.มาเข้า WhatsApp หม่าม๊า ป่าป๊าเป็นคนรับสาย (ในใจก็สงสัยว่าทำไมไม่โทร.เข้ามือถือป่าป๊า แต่จริงๆ ม่อนโทร.มา 4 ครั้ง ในยี่สิบนาที แต่เครื่องป่าป๊ามันไม่ดัง)

ป่าป๊ารับสายม่อนร้องไห้ บอกว่าไม่ไหวแล้ว ไม่รู้จะคุยกับใคร ก็คือเรื่องห้องข้างๆ ที่ทำเสียงดังตั้งแต่ค่ำ จนถึงเวลานี้ เปิดเพลง และคุยกันตลอดเวลา ต้องปลอบม่อนอีกนาน และป่าป๊าก็เขียนไปหาอังเคิล โดยพูดจาด้วยความสุภาพให้เข้าใจปัญหา ซึ่งป่าป๊ากู้รู้ว่าอังเคิลจะยังไม่อ่าน และป่าป๊าอ่านให้มา่อนฟังว่าเขียนอะไรไปบ้าง ม่อนก็รู้ว่าต้องจัดการ ม่อนบอกว่าไม่อยากจะรบกวนป่าป๊าหม่าม๊า หม่าม๊ารีบบอกว่าให้โทร.มาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ ป่าป๊าหม่าม๊าห่วงม่อนและโมที่สุด 

คุยกันสักพักม่อนก็ไปนอน หม่าม๊าดูกล้องอยู่ กว่าจะหลับก็อีกพักหนึ่งด้วยความอ่อนเพลีย ในขณะที่ห้องข้างๆ ก็เปิดเพลงและคุยกันรบกวนตลอดเวลา

เช้านี้ม่อนและโมตื่นตามที่ป่าป๊าปลุกตามเวลาเดิม และม่อนก็ตื่นมา แต่งตัว โมชิก็เช่นกัน แล้วทั้งสองก็ไป รร. ตามปกติ ม่อนน่าจะอ่อนเพลีย ซึ่งก็รวมทั้งโมชิด้วย

บ่ายๆ โมชิกลับบ้านมาก่อน หม่าม๊าคุยกับโม ได้มีโอกาสสัมภาษณ์เกี่ยวกับห้องข้างๆ โมชิก็โมโหทันที (โมโหห้องข้างๆ) ว่าเป็นคนที่ไม่มีความคิดอะไรเลย แย่มากๆ รบกวนตลอด มีลำโพงใหญ่ เปิดตลอด และรบกวนจนโมชินอนไม่ดี และโมชิบอกว่าอังเคิลเคยมาบอก สักพักก็เงียบไป แล้วต่อมาก็ทำเสียงรบกวนอีก แย่มากๆ

ป่าป๊าหาบ้านใหม่ตั้งแต่เช้า แต่ก็ในที่สุดได้ข้อสรุปว่า จะคุยกับอังเคิล และจะขอย้ายห้อง พอม่อนกลับบ้าน หม่าม๊าคุยกับม่อน ม่อนก็ค่อยๆ คุยจนโมโห และบอกว่าจะให้ย้ายห้องก็ได้ อะไรก็ได้ ขอให้ไม่มีเสียงรบกวนจากห้องนี้

ในที่สุดป่าป๊าคุยกับอังเคิลต่อได้ความดังนี้