ยืนทักกันตรงนี้แป๊ปเดียวเอง แถวก็เดินเพื่อออกประตู 10 ไปขึ้นรถบัส ด้านหน้าม่อนเป็นอาชิ หม่าม๊าก็ตะโกนเรียก มองหน้ากันแต่อาชิจำไม่ได้ว่าเป็นใคร ส่วนม่อนโมก็ต่างจำอาชิไม่ได้เช่นกัน

ป่าป๊ารีบเดินไปข้างล่างไปยังรถบัส แต่ไม่ทันรถออกไปแล้ว ก็เลยเดินมาอักคันหนึ่งถามว่ารถบัสไปไหน คนขับรถบอกว่าไม่รู้ว่าไปไหน ขับตามรถนำไปเท่านั้น ป่าป๊าเลยถามเจ้าหน้าที่ ซึ่งเขาก็ไม่รู้เช่นกัน แต่รู้ว่าน่าจะไปโรงแรม ชลจันทร์ และดีวาลักษ์ ป่าป๊าเช็คดู พบว่าชลจันทร์อยู่พัทยา ส่วนดีวาลักซ์รู้อยู่แล้ว เลยโทร.ไปดีวาลักซ์ เขาตอบว่า มีคนมาพักจากการกักตัวสองรอบวันนี้รอยเย็นมาจากสิงค์โปร์ และห้าทุ่มมาจากเกาหลีใต้ ก็เลยชัวร์ว่าที่นี่แน่ เลยรีบขับรถไปถึงที่เลย

พอมาถึงก็เจอพ่อของอาชิยืนอยู่แล้ว เขามุ่งหน้ามาที่นี่ตั้งแต่แรก และโรงแรมนี้ไม่มีแขก ปิดจากโควิด ตอนแรกไม่ให้เราเข้า ก็เลยบอกยามว่าจะมาดูคนที่มากักตัว เขาเลยถามฟร้อนท์ และปล่อยให้เข้ามา 

ที่นี่มีทหารดูแลอยู่ ไม่รับคนนอกแล้ว หม่าม๊าเอาของมาให้หลายอย่าง เขาเอาออกหมด ได้แต่ของแห้งและมีอย. เท่านั้น ส่วนซิมก็ฝากไปได้ และแยกห้องด้วย คนละห้อง แต่ห้องติดกัน ก็เลยแค่ฝากของไว้ และคุยกันทางไวไฟ ส่วนโมชิคุยไม่ได้ เพราะต่อไวไฟไม่ได้

คืนนี้เด็กๆเหนื่อยกัน โทร.คุยกันไปมาหลายรอบ การโทร.หาโมชิก็โทร.ไปที่โรงแรม และให้ต่อห้องให้ โมชิอยู่ห้อง 3404 ส่วนม่อนอยู่ห้อง 3403 ม่อนบอกว่าง่วงแล้วเลยอาบน้ำนอน โมชิก็เหมือนกัน